|
نقش محبت و مهرورزی در پیشرفت جامعه
در جهان امروز مهرورزی نه تنها به تقویت هویت فرهنگی در جامعه و پشتیبانی از آن منجر می شود بلکه موجب شناسایی هر چه بیشتر تفاوت ها و مشا بهت های مردمی می گردد و می تواند سبب شود که انسان ها به درک درستی از همکاری برای رسیدن به سعادت همکان دست یابند
|
|
| دسته بندی | علوم اجتماعی |
| فرمت فایل | doc |
| حجم فایل | 17 کیلو بایت |
| تعداد صفحات فایل | 18 |
در جهان امروز مهرورزی نه
تنها به تقویت هویت فرهنگی در جامعه و پشتیبانی از آن منجر می شود بلکه
موجب شناسایی هر چه بیشتر تفاوت ها و مشا بهت های مردمی می گردد و می تواند
سبب شود که انسان ها به درک درستی از همکاری برای رسیدن به سعادت همکان
دست یابند. برای آنکه بتوان انتظارات جامعه معاصر را بهتر برآورده کرد ،
باید افق های مهر و محبت چنان گسترده شود که تمامی فرهنگ های جهان را تحت
پوشش قرار دهد و مبنایی باشد که رشد و تعالی هر جامعه ای بر آن بنا شـود.
باید بدانیم بدون بکار گیری این زبان اندیشه پرور نمی توان به ضرورت های
جهانی جامعه پیشرفته پاسخ معقول داد. امروزه تعالی و پیشرفت یک فرایند
جهانی است و متاثر از عوامل مختلف درون مرزی و برون مرزی می باشد. تعالی و
پیشرفت متضمن برخوردار شدن از زبانی جهانی یعنی مهرورزی می باشد. زبانی که
قادر باشد ارزشها و فضیلت های بومی و ملی هر جامعه ای را به زبان جهانی
عرضه کند در هر جامعه ای یاد گیری « هنر گفتن » و « فضیلت شنیدن » و « یاد
گیری فن اندیشه ورزی » به جای « اندیشه دوزی » و یاد گیری « دانش ورزی » به
جای « دانش دوزی » ، یادگیری پرورش منش در کنار اندوزش دانش و یادگیری
خویشتن داری برای خویشتن گستری در سایه مهرورزی متقابل امکان پذیر می شود.
گویا به همین سبب است که سازمان های جهانی تعلیم و تربیت از جمله یونسکـو
به صراحت یادآور می شود که یاد گیری در قرن بیسـت و یکم بر چهار پایه
استوار می گردد که یکی از آنها یادگیری چگونه با هم زیسـتن است: که خود یکی
از ضروری ترین های یاد گیری در جهان متکثر کنونی است که شامـل مدارا ، هم
زیستی ، هم اندیشی و مهرورزی نسبت به یکدیگر است.
تـنها از طریق مهر و
محـبت دو جانبه ی همراه با تفاهم متقابل است که می توان به صلح واقعی در
هر جامعه ای دست یافت. هیچ ارتباط نافذ موثی بدون فرهـنگ مهرورزی امکان
پذیر نیسـت. اگر اولیا و متولیان فرهنگی و تربیتی جامعه فرهنگ مهرورزی در
بین خود و نسـل جدید ترویج کنند و خود از این راهبرد ها به شکـل منطقی و
جاذب بهره بگیرند ، افراد جامعه نیز خوی مدارا و تفاهم را در خود پرورش می
دهند و در روابط بین فردی و مناسبت های اجتماعی خود از طریق مهرورزی به
مصالـحه دست می یابند.
تنها از طریق مهرورزی معطوف به صلح
فراگیر است که تفاهم ، بلند نظری ، دگر پذیری و پذیرش آرای مخالف ، خویشتن
داری ، سعه صدر و مدارا در میان افراد نهادینه می شود. شایسـته است که
مفهوم و معنای صلح را از منظر کلام مولای متقیان، علی (ع) نیز بدانیم. امام
در یکی از سفارش های خود می فرماید : « پیشنهاد هیچ صلحی را که خوشنودی
خدا در آن باشد رد مکن. که آسایش رزمندگان، آرامش خود و امنیت کشورت در صلح
تامین می شود. اما پس از صلح از دشمنت سخت بر حذر باش که گاهی برای
غافلگیر کردن تو ، خود را به تو نزدیک می کند. پس جانب احتیاط فرو مگذار و
خوش بینی را از خود بران و اگر با دشمن پیمان بستی تا او را در پوشش پناه
خویش بگیری به پیمان خود وفادار بمان و ذمه ات را با امانت کامل پاس دار و
جان خود را سپر عهد و پیمان خویش قرار بده که در میان واجبات خداوند بزرگ
شهرت وفای به عهد بزرگترین است و ملت ها به رغم جدایی گرایش ها و پراکندگی
آراء در این مورد سخت هم داستانند. خداوند عهد و ذمه خود را در فضای امنی
قرار داده ، با مهر خویش پرتوش را میان بندگان گسـترده است و حریمـش ساخته
تا در آن پناه گیرند و در سایه اش بیآرامند. این همه برای آن است که انسان
به والایی اخلاق و ژرفای روح دست یابد ، زیرا آنچه انسان را والا می سازد
نه شدت احساسات والا ، که گستره و عمق اندیشه والا و متانـت و مهرورزی در
گفتار و کردار اوسـت. » در جهان امروز مهرورزی نه تنها به تقویت هویت
فرهنگی در جامعه و پشتیبانی از آن منجر می شود بلکه موجب شناسایی هر چه
بیشتر تفاوت ها و مشا بهت های مردمی می گردد و می تواند سبب شود که انسان
ها به درک درستی از همکاری برای رسیدن به سعادت همکان دست یابند. برای آنکه
بتوان انتظارات جامعه معاصر را بهتر برآورده کرد ، باید افق های مهر و
محبت چنان گسترده شود که تمامی فرهنگ های جهان را تحت پوشش قرار دهد و
مبنایی باشد که رشد و تعالی هر جامعه ای بر آن بنا شـود.
باید بدانیم
بدون بکار گیری این زبان اندیشه پرور نمی توان به ضرورت های جهانی جامعه
پیشرفته پاسخ معقول داد. امروزه تعالی و پیشرفت یک فرایند جهانی است و
متاثر از عوامل مختلف درون مرزی و برون مرزی می باشد. تعالی و پیشرفت متضمن
برخوردار شدن از زبانی جهانی یعنی مهرورزی می باشد. زبانی که قادر باشد
ارزشها و فضیلت های بومی و ملی هر جامعه ای را به زبان جهانی عرضه کند در
هر جامعه ای یاد گیری « هنر گفتن » و « فضیلت شنیدن » و « یاد گیری فن
اندیشه ورزی » به جای « اندیشه دوزی » و یاد گیری « دانش ورزی » به جای «
دانش دوزی » ، یادگیری پرورش منش در کنار اندوزش دانش و یادگیری خویشتن
داری برای خویشتن گستری در سایه مهرورزی متقابل امکان پذیر می شود. گویا به
همین سبب است که سازمان های جهانی تعلیم و تربیت از جمله یونسکـو به صراحت
یادآور می شود که یاد گیری در قرن بیسـت و یکم بر چهار پایه استوار می
گردد که یکی از آنها یادگیری چگونه با هم زیسـتن است: که خود یکی از ضروری
ترین های یاد گیری در جهان متکثر کنونی است که شامـل مدارا ، هم زیستی ، هم
اندیشی و مهرورزی نسبت به یکدیگر است.
تـنها از طریق مهر و محـبت دو
جانبه ی همراه با تفاهم متقابل است که می توان به صلح واقعی در هر جامعه
ای دست یافت. هیچ ارتباط نافذ موثی بدون فرهـنگ مهرورزی امکان پذیر نیسـت.
اگر اولیا و متولیان فرهنگی و تربیتی جامعه فرهنگ مهرورزی در بین خوددر
جهان امروز مهرورزی نه تنها به تقویت هویت فرهنگی در جامعه و پشتیبانی از
آن منجر می شود بلکه موجب شناسایی هر چه بیشتر تفاوت ها و مشا بهت های
مردمی می گردد و می تواند سبب شود که انسان ها به درک درستی از همکاری برای
رسیدن به سعادت همکان دست یابند. برای آنکه بتوان انتظارات جامعه معاصر را
بهتر برآورده کرد ، باید افق های مهر و محبت چنان گسترده شود که تمامی
فرهنگ های جهان را تحت پوشش قرار دهد و مبنایی باشد که رشد و تعالی هر
جامعه ای بر آن بنا شـود.
